Do zachowku uprawnieni są m.in. zstępni, co oznacza, że dzieci mają prawo do zachowku po rodzicach, jeżeli byliby powołani do spadku z ustawy. Jednocześnie należy zaznaczyć, że dzieci należą do pierwszego kręgu spadkobierców – w razie dziedziczenia ustawowego, razem z małżonkiem spadkodawcy są w pierwszej kolejności powołani do spadku. Dla wysokości zachowku nie ma jednak znaczenia stopień pokrewieństwa, ani relacje pomiędzy dziećmi a rodzicami. Co do zasady, wysokość zachowku wynosi ½ udziału, która przypadłaby uprawnionemu w razie dziedziczenia na podstawie ustawy. Jeżeli jednak uprawniony jest niezdolny do pracy, lub małoletni, przysługuje mu zachowek po rodzicach w wysokości ⅔ tego udziału.
Komu zachowek
Przepisy prawa cywilnego ściśle określają krąg osób, którym może przysługiwać prawo do zachowku – są to zstępni, małżonek i rodzice spadkodawcy, pod warunkiem, że dziedziczyliby po zmarłym na podstawie ustawy. Tym osobom przysługuje więc prawo do zachowku. Należy jednak pamiętać, że od każdej reguły są wyjątki. Komu więc zachowek nie będzie przysługiwał? A to osobom, które teoretycznie, w normalnych warunkach powinny dziedziczyć na podstawie ustawy, ale spadek odrzuciły, zrzekły się dziedziczenia, zostały wydziedziczone lub zostały uznane za niegodne dziedziczenia.
Zachowek przy testamencie
Instytucja zachowku jest nierozerwalnie związane z faktem sporządzenia przez spadkodawcę testamentu. Prawo do zachowku przysługuje bowiem zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, jeżeli byliby powołani do spadku z ustawy, a sam spadkodawca albo pominął ich w testamencie lub przekazał im majątek o wartości niższej od samego zachowku. Z powyższego łatwo wyciągnąć więc wniosek, że funkcjonowanie instytucji zachowku w polskim prawie spadku ma na celu przede wszystkim zabezpieczenie interesów majątkowych najbliższej rodziny zmarłego. Pomimo tego, że może swobodnie rozporządzać swoim majątkiem, osobom należącym do kręgu uprawnionych do zachowku, przysługuje roszczenie o charakterze majątkowym